Soms

Soms word ik zo moe, vanalles en van iedereen. Soms word ik zo moe van het weer en soms word ik er blij van. Soms ben ik het zat en kan het niet meer aan, al is dat 'groot' gezegt. Soms ben ik zo blij, dat ik niet eens op deze wereld pas. Soms ben ik zo verliefd, voel en zie niets meer. Soms ben ik zo verdrietig, waardoor ik nog kleiner word. Soms vind het moeilijk alles te weergeven in letters, in woorden, in zinnen. Soms vind ik het moeilijk het passend woord er voor te vinden. Soms, juist niet. Dan heeft alles en iedereen een woord. Elk gevoel, elk ongevoeld gevoel, elk merkwaardige gevoel. Ieder blik, iedere huivering en aanraking.  De kippenvel op mijn benen. Alles. Soms is het gewoon zo onvoorspelbaar. Soms is het soms, zo soms. Soms ben ik de weg kwijt, verdwaald. Soms, kan ik blind de weg terugvinden of juist volgen. Soms kom ik verder en soms blijf ik op dezelfde plek staan. Soms heb ik het gevoel alsof ik een stap achteruit ga en dat mag absoluut niet. Soms, lijkt dat zo, maar ik wil er niet vanuit gaan. Nee, ik ga er niet van uit. Soms typen mijn vingers van alles en verlangen ze naar alles. Soms, voel ik van alles tegelijkertijd en zit ik vol van alle emoties. Soms, zweef ik. Soms, tja. Soms is dit zo. En soms is het zo.

Althans het is altijd Soms.

En soms spring ik een gat in de lucht.